Noko meir taktlaust enn Riksmålsforbundet skulle ein leita lenge etter. På sjølvaste litle julaftan, då freden skulle senka seg, marsjerte dei i rette roder mot Garborgsenteret og bråkte.
«First we take Manhattan! Then we take Garborgsenteret!»
Framst gjekk verten deira, den lokale representanten Kjell Arild Pollestad. Han var tidlegare pater og blei gjerne tiltalt som «fader Kjell». Han rekte armen i vêret og ropte:
«Holdt!»
Dei femti losjemedlemma kolliderte i kvarandre bak ryggen hans. Dei gjekk i munkekjolar med store hetter og hadde vanskeleg for å sjå seg for. Dei jakta Garborgsenteret sin formidlar, eller meir presist: telefonen hans. Planen var å logga seg på Garborgsenteret sin Instagram-profil og øydeleggja det nynorske målstrevet frå innsida.
Dei var skikkeleg sleipe.
Dei var ikkje Riksmålsforbundet for ingenting.
Utanfor dei elektriske skyvedørene til Garborgsenteret og Time bibliotek sto ei mengd menneske og venta. Mellom dei var den friskmelde avdelingsdirektøren Inger Undheim, samt utstillingsleiaren og museumslektoren.
I snøen låg den nyleg avretta formidlaren Sorry Jansen, saman med mannen som hadde avretta han, Flymuseets Sondre Hvam. Doktor Vold spjelka den brokete ryggraden til Hvam og såg ut til å lukkast. Ho hadde jo vore den beste studenten på medisinstudiet.
Opp frå det blodige virvaret av Hvam og Jansen stakk ei hand. I handa låg ein telefon. Jansen hadde akkurat rokke å publisera ein sjølvi på Instagram.
Han måtte ha vore lynrask.
«Broder Lars», sa Pollestad, «ta telefonen.»
Ein hettekledd riksmålsbroder nappa telefonen til seg. Han rista på den, slo peikefingeren i glaset og sa at den allereie var innlogga.
«Strålende, broder Lars. Ta et bilde av oss og legg det ut. Bruk massevis av riksmålsord. Du kan for eksempel bruke hashtaggen duckface, den er visst veldig populær.»
«Duckface? Mener du donaldnebb? Kyssetryne? Men det er jo ingen som ser ansiktene våre, fader Kjell.»
«Åja. Nei, det er sant. Vi har jo hetter på for å være inkognito og opptre som skumle. La oss ta dem av.»
«Av?» sa ein annan som også høyrdest ut som Saabye Christensen. «Mener du… av?»
«Sa han av?» sa ho som høyrdest ut som Helene Uri.
«Vil han at vi skal ta hettene av?» sa ein som høyrdest ut som Roy Jacobsen.
Urolegheit breidde seg mellom medlemma. Dei grumbla. Mange mumla. Nokre rygga. Eit par stakk beint fram av.
«Ta nå det bildet, broder Lars», sa Pollestad utolmodig. «Knips!»
«Men fader Kjell, riktignok er telefonen innlogget, men ikke som Garborgsenteret.»
«Hva mener du, broder Lars? Jeg mener, hva er den innlogget som da, da?»
«Flymuseet.»
Hvam hadde vore endå lynraskare.
«Denne, derimot,» sa Inger Undheim og løfta ein telefon frå bakken, «tilhøyrde Sorry og Garborgsenteret. Og me kjem aldri, aldri til å skriva noko på riksmål!»
«Det er der du tar feil», sa ei kraftig røyst bak henne. John Fossmark var endeleg ferdig med å lata vatnet. Han kom med ein revolver i den eine handa og drog opp smekken med den andre. «Du, Inger», sa han, «er berre avdelingsdirektør så lenge Garborgsenteret er ei avdeling i Jærmuseet.» Han snudde seg langsamt mot Pollestad. «Men kanskje Riksmålsforbundet har bruk for eit lydrike, eit protektorat – eit lite, men storslått Fossmarkia som jobbar for folk flest med berre ørlite maktmisbruk, og som hatar snillisme, mindretalstyranni og a-endingar?»
Pollestad gnei seg faderleg i hendene:
«Ja, kanskje det!»
Går verkeleg Garborgsenteret riksmålet i vald? Det er vel openbert? Glade jul. Følg med i morgon, på sjølvaste julaftan! Følg med, følg med, følg med!
PS! Garborgsenteret poengterer at alle karakterar og institusjonar, sjølv dei som er baserte på verkelege personar og institusjonar, er fiktive karakterar og institusjonar.