Jærmuseets Sondre Hvam, Flymuseets høge og ranke driftsleiar, hadde køyrt sin modifiserte militærgrasklippar frå Knudaheio og skrensa inn gjennom den opne hangarporten til Flymuseet på Sola. Han bråstoppa under skroget til ein tysk messerchmidt, som ikkje hadde vore flydyktig sidan niande april ein eller annan gong på førtitalet; og ropte på Jærmuseets altmoglegmekanikar. Endre Ueland jobba til vanleg på Vitengarden, men tok turen til Flymuseet når han trengte noko å bryna seg på.
Driftsleiaren klappa på ein rusten vinge som ein gong hadde tilhøyrt ein tysk heinkel he 115, og som under andre verdskrigen hadde gått til botns i Hafrsfjorden.
«Endre», sa han høgt og rankt, «kunne du vera så snill å gjera heinkelen flygbar.»
Ueland klødde seg i hovudet og stirte blankt på den einsame vinga.
«Kor lang tid treng du?» spurde Hvam og blunka overlegent. «Eg må til Garborgsenteret fortast mogleg.»
«Ferdig nå.»
«Hæ?» Hvam opna augene og såg eit fiks ferdig fly framfor seg, ein intakt og speilblank heinkel he 115 med lettmetallfelgar, skinnsete og barnesikring på torpedoluka. «Korleis gjorde du det?»
«Medan du snakka,» sa Ueland og gnukka vekk prislappen på frontruta.
«Men», sa Hvam, «eg sa jo berre at eg måtte til Garborgsenteret fortast mogleg.»
«Og det», sa Ueland, «var ei heilsetning med både verbal og subjekt, samt adverbial som er ei kompleks preposisjonsfrase. Dessutan blunka du sakte. Her, ta nykkelen; men ver forsiktig, eg rakk kje å installera nakkestøtte.»
Sondre Hvam glei fint ut på rullebanen i sin nyrestaurerte heinkel. Han måtte til Bryne snarast mogleg og redda Garborgsenteret frå John Fossmarks store, men klamme hender.
Oppe mellom skyene kjende han at flyet responderte fint. Han tok ein rask sving rundt ei hissig stormsky og gløymde snart å irritera seg over manglande nakkestøtte. Han var jo så høg og rank at den ikkje ville ha gjort noka nytte likevel.
Han plystra, putta ein gammal femmar på den integrerte jukeboksen med himmelsk musikk, og gav gass sørover. Han nynna med:
«Ha ha, heinkel he! Sondre har det godt!»
Eitt minutt seinare fekk han auge på Forum Jæren, høghuset ved Garborgsenteret. Han sirkla over det for å kartleggja situasjonen. Han aktiviserte den eksterne nato-radaren med google maps-funksjon og berøringsskjerm, og såg ein flokk hettekledde menneske marsjera opp trappa frå jernbaneundergangen. Han ba Google analysera dei og fekk UNKNOWN blinkande over heile skjermen. Dinest følgde han to menneske i fullt firsprang opp av parkeringshuset. Like bak kom to på høge hælar. Det blinka UNKNOWN igjen. Til sist følgde han ein mørkeblå skoda oppover Hetlandsgata. RED ALERT RED ALERT FOSSMARK FOSSMARK FOSSMARK
Hvam hadde radio i hjelmen. Han kontakta hovudkontoret:
«Eining éin her. Mål i sikte. Har eg tillating til å gå til aksjon?»
Museumsdirektør Snørteland sin stemme sprakte i øyrene hans:
«Ver så god, Sondre. Start tilinkjegjeringsprosessen.»
Sondre Hvam var ikkje høg og rank for ingenting. Han leika ikkje driftsleiar. Han var ein modig mann; og hadde han vore eit dyr, ville han ha vore eit modig dyr òg. Ein lang og mørk jordveps – med styreror og flymotor.
Så snart han hadde kasta seg ut av det nyrestaurerte flyet, svingte det rundt av seg sjølv og sette snuten mot Sola, slik altmoglegoppfinnar Endre Ueland hadde programmert det til.
Hvam stupte som mot byttet som ein falk. Lydlaust, lydlaust. Langt der nede, berre nokre meter bak Inger Undheim, kom John Fossmark og Sorry Jansen ut av sin mørkeblåe skoda. Vikaravdelingsdirektøren hadde tatt på seg avdelingsregaliane og var litt av ein blink. Kongekrona skein i sollyset. Hvam drog i snora og utløyste superheltkappa. Han strekte ut knyttneven og auka farten til meir enn 300 kilometer i timen.
John Fossmark hadde ikkje ein sjanse.
Hald for øyrene! Gå i dekning! Kryp fram igjen i morgon og få med deg kva som skjedde!
Til det som skjedde (23. desember)