Huh. Ein iskald vind blåste over heia. Ei ugle kom farande gjennom kaldgufset og jaga ei snømus. Langt der nede kunne John Fossmark og Sorry Jansen sjå ein ring av faklar. Inne i ringen låg gravhaugen til Arne og Hulda Garborg, utanfor sto ei ypparsteprestinne med store armrørsler og las frå diktsamlinga Nynorsken. Det var Kristin Auestad Danielsen, poeten, dramatikaren, bokmålsutdrivaren.
Eksorsisten.
Vikarierande avdelingsdirektør John Fossmark kjende revolverens vinterkalde stål harmonera. Det det harmonerte med var hans iskalde nerver av stål. Revolveren var som ei forlenging av seriemordarens hand. Og der nede, ved gravhaugens føter låg ho: hans neste offer: Inger Undheim, Garborgsenterets sjukmelde avdelingsdirektør.
Arne Garborgs gravskrift kasta eit heilagt lys over henne:
Som ljoset hev den eine draum å brenne ned
Han helsa glad den skoddeflaum
som gav han fred.
Bokmålsutdrivaren las:
«I nynorskland får alle lov til å skrike:
Bokmålet. Bokmålet. Bokmålet. Bokmålet.
I nynorskland kan høflegheita vike:
Bokbålet. Bokbålet. Bokbålet. Bokbålet.»
Idet ho sette fyr på Bjørnstjerne Bjørnsons samla verk, klatra Fossmark og Jansen over steingjerdet. Formidlarens pukkel var nå så stor at dei begge kunne skjula seg bak den. Han leia an utan å nøla. Hadde hendingane denne førjula utspelt seg i skjønnlitteraturen, ville det ha vore i ein danningsroman. Sorry Jansen var i ferd med å få personlegdom.
«Sei at du går gjennom ein nydeleg lauvskog. Du går på eit mjukt underlag. Her er skogstjerner. Du luktar alt dette. Her er fuglekvitter og solskin. Dette er like vakkert som nynorsken. Og for meg som ser dette: Du i alt dette er nynorsken.»
Ho slengte eit foto av ein kongeleg på det vesle bokbålet:
«Ver så snill, skriv nynorsk. Ver så snill, skriv nynorsk. Ver så snill, skriv nynorsk. Ver så snill, skriv nynorsk. Ver så snill, skriv nynorsk. Ver så snill, skriv nynorsk. Hald rundt ein kropp som syng.»
«Opp med hendene!»
Jansen tok ein sjølvi i same augneblinken som dei overraska Danielsen. Det blei skikkeleg kult, særleg sidan Fossmark såg rett inn i kameraet og løfta det eine augebrynet for å bli endå tøffare. Jansen lo stille, han hadde allereie lagt bildet ut på Instagram.
Dei brøyta seg forbi faklane. Og der, ved gravhaugens fot, ved Arne Garborg sin gravstein, låg Inger Undheim livlaus.
«Hels skoddeflaumen, Inger.»
Men etter kvart som Fossmark sikta og sikta med revolveren, han var nemleg ein svært dårleg skyttar som trengte å sikta skikkeleg lenge, la han merke til at ho gjennomgjekk ein metamorfose av kafkaeske dimensjonar. Ein augneblink såg ho ut som ei jernstong.
«Nils Henrik! Eg trudde du var Inger!»
«Pøh!» svarte Nils Henrik Smith. «Eg berre kledde meg ut som Inger Undheim.»
Eksorsismen hadde gjort avdelingsdirektør Inger Undheim frisk for fleire minutt sidan. Ho hadde krope ut av hagen på den andre sida av steingjerdet. Hadde nokon filma det, ville det ha vore ein actionfilm. Nå hadde ho kome seg til parkeringsplassen og kasta seg inn i den oransje minien. Det var ingen tvil om at ho skulle til Garborgsenteret for å ta tilbake kontrollen.
Fossmark og Jansen høyrte berre brølet etter henne idet ho bomgirte fleire gonger nedover bakken.
Huh.
Oi oi. Dette var overraskande. Kven skulle tru at Nils Henrik Smith er slik ein superhelt? Eller at eksorsisme faktisk verkar? Hadde me ikkje hatt bildebevis (i den digitale samlinga til Jærmuseet)kunne me ha trengt noko til å prova det, eit foto, til dømes. Det vert spennande å sjå kva som skjer. Følg med, folkens!
Sjå kva som skjer (21. desember)