Kort sagt: var verdshistorias tøffaste museum i rute?
Garborgsenterets utsending tok saka. Garborgsenterets utsending var meg.
Eg fjerna spindelvev frå akslene.
Eg knytte skoa.
Eg drog handa gjennom håret og fann litt flass.
Eg opna døra.
Og etter denne strabasiøse reisa var eg endeleg komen til naborommet.
Fyrst vart eg møtt av eit gapande tomrom, eit skal; men i det minste eit skal i fine fargar. Boksane til rollespelet STRID var sett opp, mangla berre datamaskinar og litt finpuss. Det kunne gå an å sjå for seg 16 glade, keene ungdommar i full kamp om den språklege framtida. Skulle ein snakka engelsk eller heimlandsk i Heimland?
Eg gjekk inn i rommet der rollespelet skulle avsluttast, kvar einaste gong, med ei folkeavstemming.
Himil og hav! Roboten frå Star Wars!
R2-D2, er det deg? Eg pirka forsiktig borti han, men han var visst skrudd av. Typisk robotar. Når dei ikkje har meir å gjera, så gjer dei ikkje meir. Latsabbar. I motsetnad til Garborgsenterets utsending. Eg var kvilelaus i jakt på spenning. Det låg i DNA-et vårt. Det er berre slik me er på Garborgsenteret.
Men rommet roboten sto i var stilig.
Eg måtte prøva benkane litt.
Oooh! Det var saker.
Eg la meg heilt ned. Eg blunda. Eg drøymte at Garborgsenteret var eit utandørs museum i syden, med utallige Hulda’ar i vill songleik kring mitt solbrune legeme. Mmm. Så kom eg på at det var naudsynt å vera på alerten. Der R2-D2 var, der kunne vel Darth Vader òg vera. Eg lista meg vidare, ut gjennom klasserommet, til…
Ein døypefont? Jau, kvifor ikkje? Forresten hadde eg høyrt om han. Denne døypefonten var ein finurleg maskin. Ubrukeleg til dåp, men ryktene sa ein kunne skrolla religionssitat ved å tøtsja vatnet. Utsendingen kikte oppi han. Vatn? Nei nei. Tomt? Ja, det var jo ikkje vatn, sa eg jo! Men med to månader til opning, burde ein jo rekka å tøma ein kopp vatn oppi der i tide.
Så gjekk eg vidare.
Eg flytta den eine foten framfor den andre, og førte armane i stolt pendel langs torsoen.
Eg såg bobleplast overalt, det klødde i fingrane.
Men så, brått og uventa, støtte eg på eit medmenneske.
«Hei,» sa eg.
«Hei,» sa ho.
Ho heitte Randi og jobba med å justera skuffene iNoregs tøffaste bokhylle. Vindskeiv som ein finsk skihoppar (med vilje, må vita!) skal hylla fyllast med hundrevis av gamle bøker. Til glede for alle som likar å utforska litt. Og skuffene skal vera levande, snakkande og syngande.
«Desse skuffene vil ikkje skuffa nokon,» sa eg og skuffa til sides litt herleg bobleplast.
Og, då eg runda hjørnet til den monumentale bokhylla, fann eg …den myteomspunne skrivekroken!
Og blod! Himil og havregraut! Veggen hadde blodskvettar i hoftehøgd! Eg snudde meg langsamt rundt for å vera på den sikre sida. Randi? Du held vel ikkje skrutrekkaren som ei syl?
Men ho var ikkje der.
Så då tok eg mot til meg og las skrifta på veggen: «Man må skrive med tollekniven… og ikke bruge blæk, men blod».
Her gjaldt det å koma seg unna. Eg smatt rundt hjørnet og … møtte meg sjølv i døra. Gjekk det an? Eg tok eit bilete for å dokumentera påstanden. 
I bakgrunnen sat to vitne.
Eg vende om for å finna ein annan veg ut. Då møtte eg endå eit medmenneske.
«Kva gjer du?» spurde han og presenterte seg som Matt.
«Lagar ein rapport,» sa eg og knipsa eit bilete før han fekk hindra meg.
«Nei nei,» sa han, «du kan ikkje ta bilete når eg gjer noko så kjedeleg som dette. Eg sorterer jo berre skruer.»
Han reiste seg og gjekk bort til ein stige.
«Sjå no,» sa han. «Dette blir mykje tøffare. Sjå, eg stramar bicepsane.»
«Kona di vil lika dette,» sa eg.
«I know,» sa han.
«Er du ferdig no?» spurde eg.
«Viss biletet blei bra, så.»
Og Garborgsenterets utsending sprang nedover gangen, forbi bobleplasten, klasserommet, R2-D2, rollespelboksane og gjennom døra til kontorlandskapet. Så sette eg meg ned og skreiv ein rapport.
No er eg ferdig med han.
Skrive av Ørjan Johansen